رو به فردا

آغاز سال نو خورشیدی ایرانی نزدیک است. امسال هم دل و دماغ هیچ کاری را نداشتم، برعکس ۹۷ که سفره چیدم و برنامه‌ها داشتم. امسال اما تصمیم دارم. تصمیم‌هایی برای آینده، کاری که هیچ وقت نکردم. دارم فکر می‌کنم این لش شدنم کارمای خیانتم به میم است شاید. اما سرپا خواهم شد. لااقل برنامه دارم که سرپا شوم.

غم شیرین

مدت‌هاست که یا افسرده‌ام و البته به لحاظ بیولوژیکی و یا حالم خوبه، مدت‌هاست یه غم دلنشین به سراغم نیومده. دیگه کسی نمونده که غمش رو داشته باشم. یه ور منم و یه ور دنیای خشک و ممتد. مدت‌هاست در افسرده حالی و خوشی غرقم و هیچ حال معنوی اگر بشه اسمش رو گذاشت معنوی رو تجربه نمی‌کنم. امروز داره یه غمی سر می‌خوره تو دلم و من شاد شدم، نره از یادم! کاش این غم چند ساعتی مهمون دلم باشه. 

 

من افسرده‌ام

باز هم سگ افسردگی و پاچه‌ی ما

این روزها به شکل بدی در نوسانم و از وقتی هم که م مرا حذف کرد افسرده حال‌تر شده‌ام.

میم گیر داده به خودشناسی و تناقض‌هایم و من خودم یک لنگ پا در شرف افسردگی‌ام. حال و روز هیچ خوب نیست. چاق، افسرده، از درس عقب مانده و و و 

چی‌کار می‌توانم بکنم با این خودم؟ از زندگی سیرم و با هیچ احدی هم میل سخن ندارم. 

سوال‌هایی توی سرم است که آزارم میدهد. سوال‌هایی مثل "که چی" و جواب هیچی ...

درد دارم به واقع و ریشه‌ی دردم را نمی‌دانم. سه روز می‌شود مسواک نزده‌ام.

دارم با خودم به شدت کلنجار می‌روم که سرپا شوم. 

فقط هم برنامه‌ریزی درمان درد من است می‌دانم.

مینیمالیست

مدتی‌ست که دارم بدنبال لایف استایلی برای زندگی‌ام می‌گردم. بعد از کنار گذاشتن دین ناگزیرم تحقیق کنم و لایف استایلی مناسب انتخاب کنم و البته که به یقین ضعف‌هایی نیز خواهد داشت. می‌دانم که باید ترکیبی باشد اما در حال حاضر نظرم به زندگی مینیمالیستی است. زندگی‌ای سبک و ساده که به دل باشد و بدور از شلوغی‌ها. بلد نیستم رهبر گروهی بشوم و شاید این آرزو را با خود به گور ببرم هرچند تظاهر می‌کنم دوست ندارم اما چه ‌کسی است از رهبر بودن بدش میاید. خلاصه‌ی کلامم اما این است که بدنبال سبک زندگی خودم هستم تا به شیوه‌ای تدوین کنم که بتوانم رهبر و مرجع باشم تا مقلد. کم خوردن، کم خرج کردن، کم حرف زدن، ....