فیلیپ

داشتم فکر می‌کردم چه خوب بود اگر اسمم فیلیپ بود. این اسم را دوست دارم, راستش در هر دوره‌ی زندگی‌ام از کودکی تا به حالا اسم‌های مختلفی را دوست داشته‌ام. حالا به چه دلیل اسمی برایم جذاب شده هم داستان خودش را دارد. اما هیچ وقت هم مثل حالا از اسمم راضی نبودم. انگار چیزی پنهان در اسمم هست, انگار هرکس که نامی چنین دارد یک سری ویژگی‌های خاص و منحصر به فردی دارد. فعلا راضی‌ام اما همچنان دلم به دنبال اسم‌های دیگر است. اسم‌هایی که با خودشان انرژی خاصی دارند, با اینکه حالا اسمم را دوست دارم احساس می‌کنم این مشخصه در اسم من نیست, اسم من هیچ انرژی خاصی ندارد. اما مثلا همین فیلیپ آدم را به یاد پسرکی در جنگل‌های تودرتو می‌اندازد که بدنبال چیز خاصی هست و زیر شر شر باران دست بر نمی‌دارد.

از تأملات حین مقاله خوانی از پسرکی به نام فیلیپ