هیچ‌ها

بغضم را با شیر و عسلِ داغ هورت می‌کشم و فرو می‌برم و امیدوارم طاقت پایان را یکبار که شده داشته باشم. یاد فیلم دیو و دلبر افتادم. یادم هست بعد فیلم تقریبا چنین حالی داشتم.

موسیقی قوی‌ام می‌کند -همانطور که بی‌خویش‌ام می‌سازد- دارم موسیقی گوش می‌دهم و تن را به خلسه‌ی حضورِ "هیچ" می‌برم.

پشت این هیچ بزرگ هیچی نیست..... می‌دانم.

او (م) جواب عاشقانه‌ای داد و دوباره درد بر دلم نشاند اما باید بکنم و دوباره قوی شوم. من باید بتوانم بر هیچ‌ها غلبه کنم.