سراتونین خونم بالاست

امروز جلسه‌ی اول بدنسازی بود. سخت و جان‌کن و با واقعیت خودم مواجه شدم، که چقدر ضعیفم. پذیرشش هم سخت بود. دیروز هم بعد عمری که شاید بیش از شش ماه باشد به کتابخانه رفتم و هیچ کسی را ندیدم. زندگی را آبستن اتفاقات تازه می‌دانم و باید برای آن تلاش کنم. م هم پیامی نداد هیچ و همه‌ی دوستت دارم‌ها باد هوا شد و رفت.

امروز بعد ورزش تجربه‌ی جالبی داشتم. اینکه سراتونین خونم بالا رفته بود و نمی‌توانستم هیچ غمی داشته باشم، اصلا تصور غم هم نبود و استرسی و و و. حالا هم خوبم، غمی نیست و گاه و بی‌گاه هوسی اندک و خیالی تنک و دیگر هیچ.