شت

روزهایی که باشگاه نمیرم سروتونین می‌خورم. بی انگیزه و خسته‌ام و تصور ادامه‌ی زندگی از سختترین تصورهای ممکن هست. امثال تابستون بدی هست. امروز نامه‌ی سال ۹۰ شرکت را دیدم، حواسم نبود، هنوز حواسم نیست. دارم کم می‌آورم. خسته و مانده‌ام و فقط خودکشی راهگشاست. دارم طاقت می‌آورم اگرچه این روزها بخاطر خودم چون میم می‌تواند بدون من ادامه دهد. خسته‌ام و حوصله‌ی زندگی را ندارم، حوصله‌ی هیچ چیزی را ندارم. شت شکایت به کجا برم.