به‌درک

احساس می‌کنم غرور نداشتن با بی عزتی رو اشتباه گرفتم. خیلی خودم رو در مقابر م که اصلا ارزشش رو نداشت کوچک کردم. از برای او غم‌های بی‌جا و بی مورد خوردم و بی دلیل اشک ریختم. 

الان دو ماه و نیم هست و با م بهم زدم دیگه برای همیشه، عشق زوری نیست و یک طرفه هم نیست. دوروبرم اما حقیقتا خالیه و من حس هیشکی رو ندارم. به‌درک . باید خودم رو بغل کنم و با خودم سر کنم. من کمبودهای زیادی به لحاظ مهر و عاطفه دارم. خانواده‌ی بی مهر و پاشیده مهمترینشون هست اما نباید تن بدم به این افتضاح. وقتی میام شمال حالم از خودم بهم می‌خوره. زندگی به این گهی، خانواده به این داغونی، خسته ام. برن بمیرن. لعنت به این گهی که اسمش خانواده هست و پدر و مادر و زندگی.