انسان

دیروز میم حالش بد شد، احساس تهوع و ویرانی. من دست به دامان امام و پیامبر و خدا شدم، دعا خواندم و صلوات فرستادم. منِ انسان چقدر ضعیف است و ناتوان. چقدر دستش به هیچ چیز و هیچ کجا نمی‌رسد. با خودم فکر می‌کنم راست و حسینی باید تهِ ته‌اش ایمان بیاورم. من آدم تنها ماندن در این برهوت دنیا نیستم من هنوز و تا همیشه خیلی ضعیفم. با خودم فکر می‌کنم خدا اگر نبود دیشب به کجا پناه میبردم برای تمنا! و بی تمنا مگر دیشب می‌گذشت؟! و روزهای دگر هم چنین است. آری باید ایمان بیاورم، ایمان به ضعیف و تنها و رها شدگی انسان.