قلب شریف

م برگشته یا به عبارت دقیق‌تر آنبلاک شدم. حسی بهش ندارم و وقتی به خاطر میارم که بخاطرش اشک‌ها ریختم برام عجیبه؟ چیه این عشق؟ چرا کامو میگه قلب‌های شریف عشق نمی‌ورزند؟ شاید برای اینکه در عشق بیش از هرجای دیگری خودخواه می‌شوی؟! کاش قلب شریفی داشتم و عشق را و خودخواهی را کنار می‌گذاشتم.. چرا همه‌اش درگیر این حسم و چرا همه‌اش فرار می‌کنم از اصلاح امور به نحو دیگری؟ خوب شده بودم ها همه‌اش تقصیر استاد است که برگشت و هوایی‌ام کرد .. کاش رابطه‌ام با ح و م تمام شود کاش هیچ وقت دیگر هوس عشق به سرم نزند کاش اینقدر نیاز و تمنا نداشته باشم و درصدد برآوردن آنها نباشم کاش کاش کاش حالا که اخلاق ندارم لااقل شرافت داشته باشم. اما شرافت دیگر چه صیغه‌ایست؟