ای دوست چنانکه می‌نمایی هستی؟

خب چند وقتی‌ست که مچ خودم را گرفته‌ام. من برای آدمهایی که می‌خواهم دوستم بدارند چیزی بیشتر از آن هستم که واقعا، بیشتر ابراز دلتنگی، بیشتر ابراز محبت، بیشتر ابراز نیاز، و و و. به عبارتی بیشترین عدم صداقتم را در مقابل آنهایی دارم که می‌خواهم دوستم بدارند و این یعنی پایم گیر باشد خوب بلدم عدم صداقت را. در واقع می‌خواهم که بکشانمشان به جایی که با من لاس بزنند.

خب همین چیز بیشتری نیست. حالا هر پیامی که می‌خواهم بدهم با خودم می‌گویم"ای دوست، چنانکه می‌نمایی هستی؟" فعلا موفق شدم در ۵۰درصد موارد جلوی ابرازهای دروغین و مبالغه‌آمیزم را بگیرم. راستش برای خودم هم خوب است، آنقدر افراط بود که خودم باورم شده بود چقدر عاشقم، درحالی که من یک کلاش محبت بودم.