عقلانی بودن

میگه تهش اونی که باید برنده باشه عشق و کشف و اتفاقه نه تعهد و دلسوزی و وظیفه.

فکر می‌کنم همین تفکر ما رو بگا داده. زندگی رمانس، کشف و عشق و اتفاق در مقابل زندگی عقلانی تعهد و دلسوزی و وظیفه.

هنوز بلد نشدم خودم رو موظف کنم اما باید که بشه. باید زندگی معقول رو انتخاب کنم و همت کنم اونجور باشم تا بتونم از این رمانس کثافتی که وجودم رو پر کرده دور بشم. چاره‌ای نیست باید معقول بود، و الا تهِ تهش باید انگشت حسرت بگزی و خب کی این حسرت رو انتخاب می‌کنه؟ در انتخاب زندگی عقلانی در مقابل رمانتیک اونچیزی که برنده هست عقله بخاطر عقلانیتش، دوری بود می‌دونم.

باید از تغییرات کوچیک شروع کنم و در انتخاب‌های عقلانی از تغییر نترسم. باید مسئله رو خورد کنم و خودم رو به هدفم نزدیک کنم. چاره‌ای نیست جز تلاش و تعهد و عقلانیت.