بسمه

واقعیت اینه که من آدم قشنگی نیستم. حرفها و حرکات و تفکر قشنگی ندارم، من یه آدم معمولی‌ام که هیچی ندارم منتها از ادا درآوردن هم حالم بهم می‌خوره. من میان‌مایه و متوسط الحال و حتی پایین تر از این حرف‌هام و تو ۳۵ سالگی توان ادا درآوردن واسه یه پسربچه‌ رو ندارم که خوشی و موسیقی و پیانو و ورزش و و و زده زیر دلش و داره ادای غمگینا رو در میاره معیارمم اینه که اگه غمگین واقعی بود دنبال غمگینا نمی‌گشت ... حالا ... قضاوتم اینه فعلا... و من نمی‌خوام تو ۳۵ سالگی بازیچه‌ی احساسات یه پسر بچه‌ی ۲۱ ساله بشم. جدا حال ادا دراوردن رو ندارم. 

پاشم چای و قهوه بذارم و زندگی رو شروع کنم و با تنهایی‌هام کنار بیام. میل جنسی هم کنترل کنم که بازیچه نشم. 

فعلا همین