ورزش و نفس فربه

لهِ له‌ام، با هر وزنه با خودم فکر می‌کنم که چی؟ میم می‌گه حداقلش اینکه خودت رو می‌شناسی. آره من آدم ضعیف و تن پروریم، نمی‌دونمم در آینده قراره زندگی چی تو پاچه‌ی من بذار پس باید این خلقم رو تغییر بدم. باید این نفس فربه رو که به خوشی و لذت‌طلبی خو کرده مهار کنم. نمی‌خوام پیر شم و مثل مادرجون شم، یه پیرزن غر غرو و ضعیف و بی‌طاقت. 

این ورزش هیچی نداشته باشه کم کمش اینکه  خودم رو بشناسم و بهبود ببخشم. 

ورزش سنگین کنم تت بدنم ورزیده شه. نباید کم بیارم. یک روز درمیون یک ساعت و نیم با رفت و آمدم میشه ۲ ساعت و نیم اینهمه وقت پای گوشی بهتره؟ نچ. باید دکتری هم قبول شم. باید سه‌تارمم خوب شه و تمرینم زیاد بشه... باید بایدهای زندگی رو بیشتر کنم و نفس رو کوچکتر، این برای آرامش خودم بهتره، مثل خلوت کردن میمونه.