خلوت گزیدگی و تمنا

دوست دارم جایی چیزی بنویسم. جایی که خوانده شود و دوست داشته شوم. مدت‌ها از ترک فضای مجازی می‌گذرد و من ماه‌هاست در خلوت خودم فرو رفته‌ام، بی‌مخاطبی. ولی مگر این همانی نبود که می‌خواستمش؟ بود، و هنوز هم می‌خواهمش گاهی اما هوسی گذر می‌کند. هوس رابطه‌ای، غمی؛ اما مگر آدم عاقل نباید بنا به عقلش و پیش‌بینی آینده عمل کند؟ پس آرام بگیر که مامن واقعی‌ات همین‌جاست، که خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است.

بگذار سلول‌های تنت تنهایی را تنفس کنند و تو در خودت مچاله شوی و شاید مرگ اینگونه آسانتر بر تو بگذرد.