شیوه‌ی خاموشی‌ی بی‌پایلن

زمان گذشت و هیچ نشانه‌ای ندیدم تا تایید کننده‌ی عشق او به من باشد. من اما با همان خیال و وهم آرام شده‌ام. نفس گرفته‌ام. بقول آقا معلم  اومدم سطح آب، یه نفس گرفتم تا برگردم به همون سیاهی. همون دنیای بدون عشق و درگیر واقعیت خشک و خشن و بی‌روح.

باید جدی‌تر بشم. در کارها غرق بشم. باید دست بردارم از این خواهش‌ها. باید نفسم را افسار بزنم.فرصتی نیست که با زندگی لاس بزنم.

 

انزوا

به شیوه‌ی خاموشی‌ی بی‌پایان، معماری،

جا که چنگال بلند مرغ جنگل انبوه

در گوشت تیره‌ی تو

فرو شدن نتواند.

لورکا

 

باید چنین زیست عزیز دلم. دنیا جای خوش خوشان نیست. می‌دانی و می‌دانم. پس بکوش که بکوشی.