خود متشکر

امروز مچ خودم را گرفتم که بیش از آنکه مسئله‌ پروراندن اعتماد به نفس باشد، ازقضا خودمتشکر بودن است.

امروز در جمع فامیل آنقدر متعفن بودم و آنقدر خودنمایی داشتم که قشنگ دلم می‌خواهد روی خودم بالا بیاورم. دلم می‌خواهد بزنم روی شانه‌ی سمت چپم و صداش کنم: اوهووووی چته؟ حواست هست که هیچی نیستی؟

راستش آدمی تا که می‌فهمد هیچی نیست خودنمایی‌هایش بیشتر می‌شود، اگرچه لزوما عکس آن برقرار نیست اما که می‌داند؟! 

من که الان در اینجایی که هستم می‌دانم چقدر کمم. 

می‌دانم؟

نمی‌دانم!

وضع حال بهم زنی دارم. حقیقتا در جامعه بودن و آدم ماندن دشوار است. امان از این ذهن خودپسند و فریبکار و پر رذیلت.