بی‌حوصلگی

نتیجه‌ی دکتری اومد، مثل پارسال. تخصصی‌ها رو کمی بیشتر و زبان رو کمی کمتر زدم.

حالم بده. هم به جهت روح و روانم، و هم به جهت جسمی.

حوصله‌ی هیچ کاری رو ندارم و می‌دونم نباید تجربه‌ی پارسال رو تکرار کنم. 

واقعا چه اندرونیِ نابخرد و سرکشی که هیچ وقت نفهمید الان *باید* که فلان.

۴۰ سال چه می‌کردی؟ نمی‌دونم.

تمام تقصیرها رو بنداز گردن ننه و دده، گردن ADHA، گردن هورمون و کوفت و زهر مار. 

ته‌اش اما خودتی و خودت و می‌دونی همه‌ی گندهای زندگیت رو از سرِ تصمیم‌های مسخره و مودی‌ات بوده.