تهوع

یه جوری حالم بده که هیچ جوری نمی‌تونم وصفش کنم.

به هر صدا، بو، نور، و هر چیزی که قرار بدنم احساس کنه حساسم. اینجور که انگار داره تهاجمی بهم میشه، تجاوزی به حریمم. حتی می‌خوام از درونم هر چیزی رو بریزم بیرون. معده و روده رو تخلیه کنم، حتی نمی‌خوام بذاقم از گلوم پایین بره.

 

چرا اینجورم؟

نمی‌دونم.

به خودکشی حتی فکر هم نمی‌کنم؛ فقط دلم می‌خواد یه شهاب سنگی بیاد بخوره به زمین و همه‌ی زمین رو متلاشی کنه.

چرا نباید ما در اون برهه‌ی خاصی باشیم که شهاب سنگی بیاد این سیاره‌ی مزخرف رو تکه تکه کنه؟