برهوت کیهان

غمگینم، مثل مردم ژاپن که از رادیو جواهر شنیدند که جنگ تمام شد و ما پیروز نبودیم.

 

اینکه پی‌ام‌اس با آدم چه کارها که نمی‌کنه، یکی‌اش اینکه گلوی بغض‌آلودم رو فشار دادم تا گره‌اش را قورت بدهم. چون نمی‌فهمم چرا باید با خواندن تاریخ ژاپن گریه‌ام بگیرد وقتی در کشوری بسا نابه‌سامان‌تر از ژاپنِ آن روزها دارم زندگی می‌کنم. نمی‌فهمم چرا باید دلم برای کسانی بسوزد که مثل ما اسیر خرفت‌های جنگ‌طلب هستند. همانند ما دلسوزی بر سر ندارند. همانند ما ویلان و سرگردانند. 

چرا به حال خودم و خودمان نگریم؟ آیا سِر شده‌ایم؟ آیا هنوز عمق فاجعه را حس نکرده‌ایم؟

آه چه بی‌سامانیم ما انسان‌های رها شده در برهوتِ کیهان.