لطفاً دنبال نفرمایید

یه چیز خنکی فهمیدم و اون اینکه ۱۶ دنبال کننده داره این وبلاگ. رفت رو مخم که چرا باید روزنوشت‌ها و دری وری‌های این مغز داغونم رو کسانی در لحظه بخونن؟ از وقتی اون ستاره روی صفحه روشن شد دونستم (البته گویا قبلتر هم می‌دونستم) اوضاع از چه قراره. اینجا هم دیگه ترنسپرنت و نگران کننده شده. اگر راهی بیابم که دنبال کننده‌ای نَمونه، می‌مونم، و الا باید اثاث کشی کنم به خونه‌ای دیگه. راستی اون وبلاگ نوجوونیم در چه احواله؟ باید برم نگاهی به اون دوران بندازم.