لعنت به اراده‌ی سست

غلام همتِ آنم که زیر چرخ کبود

ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

 

بله، همت می‌کنن که گه نمی‌زنن به زندگی‌شون. گه نمی‌زنن به احوالاتشون. گه نمی‌زنن به امروز و فرداشون. 

تن‌آسایی و باری به هر جهت و ول دادن و شل کردن بند تمبون ته‌اش همین انزجاره.

خودتو پای مزخرفات پاره کردی، حالا کاسه‌ی چه کنم چه کنم؟

دلم می‌خواد میشد خودم رو حبس کنم. خسته‌ام از هر آنچه اطرافمه و همه‌اش رنگ تعلق داره. تعلق هم که میگم یعنی چی؟ یعنی یه حال موقت، یه فرار کوتاه، یه نگاه به نوک بینی. د آخه لامصب چهل سالته هنوز داری گیج می‌زنی، دست و پا می‌زنی. هزار جور ول گشتن و عیاشی داری. به همه چیز می‌رسی، بعد می‌خوای درس هم بخونی؟ 

تو روحت. تو روحم.