نبض دلم نامیزونه

دست کدوم غزل بدم، نبض دل عاشقم رو؟

 

بالاخره بعد سالیانی پشت گوش انداختن و هزارجور بهانه «امیلی» رو دیدم. فیلم دلچسبی نبود. برخلاف همه‌ی تعریف‌ها هیچ جذبم نکرد. یه فیلم خوش خوشان معمولی. 

تهش؟ غم.

احساس می‌کنم داره چیزی بین من و میم تموم میشه، اونم از جانب خودم. می‌دونم نباید چنین کنم، نباید اون مرد رویاهام رو به باد بدم، نباید گاو ۹من شیرده باشم. حس می‌کنم اما تقدیره. مسخره نیست؟ من! فکر می‌کنم تقدیره! کمتر ک..شر بگو عزیزم. تو افسرده‌ای، هیجان می‌خوای، نمی‌تونی با تعهدت به میم به هیجان دلخواه برسی، خودت رو محبوس می‌بینی و عاشق زندان‌بانت و ذهنت داره داستان می‌بافه. همین.

تهش؟ هیچی یه کم صبر کن و سعی کن درس بخونی و نظم زندگیت رو بازسازی کنی.

 

 

یکی اما در گوشم میگه، دلم می‌خواد یکی عاشقم باشه، بهم فکر کنه، درگیرم بشه، منو بپاد.

باید در جواب بهش بگی چنین اتفاقی شاید در فیلم‌ها محقق بشه، اما تو زندگی واقعی نه. هیشکی حاضر نیست انقدر خریت کنه. هیشکی حاضر نیست همین یه دونه عمرش رو هیچ و پوچ به باد بده و دل به کسی بده، درگیرش بشه، بهش فکر کنه، و هی حواسش به اون باشه. چرا؟ چون انسانه، ربات نیست که برنامه‌ریزی بشه فقط برای یه چیز و اونم مثلا عشق. و حتی به کوچکترین احتمال هم چنین چیزی محقق بشه، خسته کننده‌ست. این جور چیزا فقط تماشاش قشنگه. 

پس آروم بگیر. نفس عمیق، ورزش و برنامه‌ریزی و درس و مطالعه. تنها مدل زندگی خوبی که فعلا بلدی؛

انجامش بده، بی کم و کاست.

مخدری به نام عشق علیه‌السلام

- چیزی که نیاز دارم عشقه.
+ نداری؟

- میم عاشقمه، بی‌انصافیه، می‌دونم. اما هیجان عشق با عشق آرام و یا دوست داشتن فرق می‌کنه. چیزی که من الان می خوام هیجان عشقه.

+ چرا؟

- چون درد دارم، نیاز به تسکین و تسلی دارم. هیچ غذای مطبوعی توان کم کردن این درد رو نداره، اصلا هیچ چیز، اما عشق داره. بعلاوه عشق آدم رو دچار یک غم سانتی‌مانتال می‌کنه، که هم غمه، هم غم قبلی رو از آدم دور می‌کنه، و هم شیرینه مثل خارش زخمی که داره خوب میشه. اینجوره که عشق شبیه به مخدر عمل می‌کنه.

+ و مثل هر مخدری هم اعتیاد آوره.

- آره. از چاله به چاه. هزار دردسر تازه.

+ اما انسان عاقل را چه می‌شود که از چاله به چاه بیفتد، و هزار دردسر برای خود بتراشد؟ فقط برای اینکه نمی‌خواهد با دردش کنار بیاید چون ضعیف است، بلد نیست، و عجول است. چون تاب صبر را ندارد.

باید صبر کرد، فقط صبر؛

تو بمان و دگران

اول‌اش که نتیجه را دیدم: «مردود» یکجور حس خنثی و بی‌اهمیتی دست داد، اگرچه قبلش قلبم داشت می‌آمد توی دهنم و استرس تمام بدنم را به لرزه انداخته بود؛ اما حالا که سه روز می‌گذرد احساس می‌کنم آن اتفاق، آن مشاهده، آن مواجهه، یکجور حمله‌ی سنگینی بود که من را بی‌حس کرد. انگار منبع احساساتم کرخت شده بود. حالا که سه روز گذشته کم‌کم از آن کرختی کاسته شده و غم‌اش دارد از گوشه و کنار بدنم بیرون می‌زند. مثلا امروز عصر خوابیدم و وقتی بیدار شدم دیدم لپم از داخل تاول زده، یا اینکه یکهو سیاتیک‌ام گرفته و تکان خوردن را دشوار کرده. دو روز است توی سرم آونگ می‌زنند. امروز تمام خواسته‌ام  یک سکوت بی‌انتها بود. میلم به غذا کم شده و با اینکه ضعف مستولی می‌شود احساس سیری دارم. و احتمالا یکسری چیزهای دیگری که هنوز متوجه‌شان نشدم. همه‌اش برای اینکه امسال هم پایم به دانشگاه نمی‌رسد و امسال هم دانشجو نخواهم بود. برای منی که خودم را یک همیشه دانش‌جو تعریف کرده‌ام، این وضع یکجور بحران هویت است. چیزی سر جایش نیست. آنچه منم، نیستم.

دیگر تصمیم به رفتن گرفته‌ام. سه سال آزگار منتظر بودم این دانشگاه لعنتی پوزیشن دکتری‌اش را باز کند، امسال که باز کرد بعد از مصاحبه انصراف از پذیرش دانشجو داد به این عنوان که سه نفر که صلاحیت مقتضی را داشته باشند تأمین نشد، و همه‌ی خستگی‌ها و استرس و پول و هزار چیز دیگر هیچ ...  حالا همه‌اش به درک، شده سه سال که منتظر بودم. دیگر خسته‌ام، دیگر بازیچه‌ی اینها نمی‌شوم. رفتن سخت است اما عمر را تلف کردن جان‌کاه. این مملکت هم که جایی برای ما ندارد. آن از وضع اقتصادش که روز به روز بدبخت‌تر می‌شویم، آن از وضع آزادی‌اش که مدام با ترس باید به خیایان برویم، آن از فضای دوقطبی‌اش که یا این‌وری یا آن‌ور. فسادهای مالی و سیاسی اما از همه بیشتر آزارم می‌دهد. من برایم مسجل است که آسمان هرکجا همین رنگ است اما خب فرق‌هایی بین این‌ور آب و آن‌ور آب هست و آن اینکه قرار نیست فساد آن سسیاستمداراِ کثافت و قدرت‌طلب، خیلی زندگی من را دستخوش تغییر کند. شاید این تنها لطف دموکراسی است که ظاهر ماجرا را لااقل به گه نمی‌کشند و اینجور نیست که علنا مردم را به هیچ‌جایشان نگیرند. تمام جوانی‌مان رفت. از یک هفته قبل از عروسی‌مان که توی خیابان آواره بودیم و شعار دادیم و باتوم خوردیم، تا امروز که ۱۳ سال آزگار گذشته، ما خاموش شدیم و چسبیدیم به گوشه‌ی امن‌مان، محافظه‌کار شدیم، و این سال آخری یعنی همین بهمن ۱۴۰۰ دیگر نرفتم پشت پنجره و در کنار شعار مردم یادآوری کنم که «یا حسین، میرحسین»، که ۱۳ سال حصر یعنی بربریت این جماعت ... دیگر هیچ تعریفی هم از خودم ندارم. نه می‌جنگم، نه هیچی. روزها فقط با ماشین در شهر تردد می‌کنم که مبادا گذرم به این گشت ارشادی‌ها بیفتد و حالا بیا و درستش کن، هزارجور دردسر را. هر سال سبدمان کوچکتر، خانه‌مان کوچکتر،  و دردهامان بیشتر. بس است. مایی که دستمان به دهنمان می‌رسد بعد ۸ کاه یک کیلو گوشت قرمز خریدیم، تو خود حدیث مفصل بخوان ....

اصلا می‌بایست زودتر از اینها جمع می‌کردیم و می‌رفتیم. مایی که نه از خودشان‌ایم، نه کارمندشان، نه رانت داریم و نه هیچ چیز دیگر. دیگر مطمئنم در این مملکت لااقل، نمی‌شود دست بگذاری روی زانوی خودت و بلند شوی. بلند نشده، زمین‌ت می‌زنند.

ما که هی بذر امیدمان را آب دادیم، دیگر حالا امیدمان گندیده.

بقول آن شهریار عزیز:

«از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

رفتم از کوی تو لیکن عقب سر نگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی 

تو بمان و دگران وای به حال دگران»