سفر به مثابه سکوت

سفر یک هفته‌ای مان تمام شد شنبه‌ی پیش رفتیم و دیشب یعنی شب جمعه به خانه برگشتیم. حال خوبی بود اگرچه بیش از نیمی از سفر را با کسالت زیاد و مابقی را با کسالت اندک گذراندم اما خوب بود. جاهای زیادی رفتیم اما جاهای بخصوص زیادی ندیدیم - منظورم جاهای تاریخی و خاص است - درعوضش تا دل می‌کشید طبیعت و زیبایی و تازگی دیدیم. بیشتر از سفر ماسال که ماه پیش رفتیم خوش گذشت. برای من سفرهای ما همیشه پر از آهستگی و لمس زندگی بوده, بخصوص برای مایی که مدام در دویدن و نرسیدنیم سفر یک جور سکوت میان نواختن است - در نواختن یک جاهایی روی نت سکوت می‌آید این سکوت برای درک بهتر نت‌های قبل و آمادگی برای شروع بخش جدید است که گاهی متفاوت و گاهی همان است اما تأکید سکوت بر درک و تأمل است - و سفر برای ما یعنی همین سکوت بخصوص چنین سفرهایی بی دغدغه و بدون هیچ برنامه‌ریزی دقیق. خستگی هم داشت و خیلی هم کمکی هم به خرید در جلفا به گزاف گذشت. حالم خسته‌ی خوش است. حال آن دم که ساقی گوید یک جام دگر بگیر و من نتوانم. یادم باشد در زندگی ما به این سکوت‌ها, این آهستگی ها نیاز داریم.

ترس‌ها

دسترسی‌ام به لپ تاپ محدود بود یعنی نمی‌شد توی این تاریکی بیارمش و تایپ کنم این روزها را.

الان تبریزیم، دیشب رسیدیم و امروز بعد ا یک صبحانه‌ی مفصل در هتل تبریز رفتیم سرکار، حالم بد شد، بدتر از قبل، ادامه‌ی آن سرفه‌های بی وقفه، نمی‌دانم چی از جانم می‌خواهد، این روزها پر از ترسم و به مجرد یک سرفه تا تشیع جنازه‌ام را تخیل می‌کنم. حال غریبی‌ست این استرس‌ها، خسته‌ام کرده، تا یکمی حالم خراب شود دلم میریزد توی شکمم که هی وای فرصت به پایان رسید یا اینکه هی وای درد بی درمان دیگر فرصت هیچ نمی‌دهد حالا دیگر این تویی و این یک زندگی پر از بیماری که باید خودت و میم را بچلانی و .... . راستش خسته‌کننده‌تر از آن چیزیست که می‌نویسم و گریزی هم نیست مگر با این قرص و داروها ...

حالا وقت خواب است فردا باید کلی کار کنیم، بگردیم ، و و و 

کاش بهتر بشود این حال غریب، کاش مثل قبل به همه‌ی دردهایم بخندم .... دلم بیخیالی می‌خواهد.... رهایی از هرچه ... ولی وقتی خودت را مقید می‌کنی... باید راهش را بیابم، راهی برای هرچیزی به جایش.

گه گیجه نگیرم خوبست ....

وابستگی‌ها و ضعف‌ها

از وقتی که یادم میاد آدم مقاومی بودم و همیشه تلاشم بر این بود که هیچ رنجی بر من اثر نکنه. این خصوصیت باعث شده بود که حتی خیلی وقتها خیلی سطحی تر از اونچه که باید با بعضی مسائل مواجه بشم. مثلا اگر خانواده برام چیزی رو تامین نمی‌کردند سعی می‌کردم بی تفاوت از کنارش بگذرم وغصه نخورم و به روی خودم نیارم و .... غافل از اینکه گاهی اون چیزها حق من بود البته این رو هم می‌دونم که باید شرایط اقتصادی و ... اونها رو لحاظ کنم و بعد در مورد اینکه چی دقیقا حقم بود صحبت کنم. بگذریم امروز که دو روز از فوت پدربزرگ فاطمه می‌گذره وقتی به نوع برخوردش نگاه می‌کنم بیاد خودم می‌افتم. دارم فکر می‌کنم من از کجا به بعد این قدر لوس و نازک نارنجی شدم که هر فقدانی من رو اینجور زمین‌گیر کنه اونقدر که حالا کوچکترین نداشتن‌ها در من دغدغه ایجاد می‌کنه. شاید علت همه‌ی اینها از وابستگی باشه. اول وابستگی به میم که سعی می‌کرد هیچ وقت فقدانی نداشته باشم و یا در هر فقدانی اونقدر در کنارم بود که اون فقدان هرچند کوچیک رو در چشمم بزرگ میکرد. از طرفی از یه جایی به بعد این در من تشدید شد, از اونجا که من وابسته‌ی این دنیا شدم. از اونجایی که امور ماورائی برام از موضوعیت خارج شد, از اونجایی که خدا از زندگیم رفت. 

یعنی فقط آدمهایی که وصل به یک چیز ماورائی هستند این قدرت رو دارند که همه چیز رو به سخره بگیرند؟ فکر نمی‌کنم اینجور باشه مگه ما چقدر آدم دیندار در جهان داریم؟! یعنی یک خدا ناباور یا یک فیزکالیست هیچ قدرتی نداره برای مقابله و ایستادگی؟ عجیبه ! شاید باید راز این قدرت رو در جای دیگه‌ای پیدا کنم در جایی غیر از ماوراء یا ....؟ شاید اون موقع ریشه‌ی قدرتم در ماوراء بود و حالا باید اون ریشه و زمینه رو در جای دیگه‌ای دنبال کنم.

نمی دونم باید فکر کنم به اینکه چی در واقع آدمها رو قوی می‌کنه به نحوی که ابزار های اعمال قدرت بر آدم و انتخاب‌هاش به حداقل برسه.

من آرمانی و خودانگیختگی

امروز کلی برای میم از داشتن آرمان و هدف گفتم. گفتم که آدم باید خود انگیخته باشد و وابسته نباشد. در همه‌ی این حالات با خودم مرور می‌کردم که چقدر آرمان دارم و به سوی آن آرمان می روم و چقدر از زمانم را خودانگیخته برای آرمانم گذرانده‌ام؟ راستش خیلی خوشبینانه‌اش ۱۰٪ و این فاجعه هست.

بیشتر اوقات اینجور است یعنی بیشتر ناراحتی‌هایم با یا از میم بر سر این است که او خیلی شبیه من می‌شود, آن منی که دوستش ندارم, و برای همین هم مینشانمش جلوی روی خودم و می‌خواهم که هرآنچه برای خودم بد می‌دانم را به او بگویم و او را روی ترازوی خودم وزن می‌کنم. و البته که او با من متفاوت است و من خیلی وقت ها یادم می‌رود هرکسی نسخه‌ی خودش را دارد. امروز می‌گفت من برای مواجهه با افسردگی و پوچی به این وظیفه که نباید وقتم را تلف کنم پناه می‌برم, یکهو فهمیدم که باز هم به خطا رفتم و او را در سنجه خودم سنجیدم. 

حالا از اینها گذشته باید حواسم به دو چیز باشد. ترسیم آن من آرمانی روشن و خودانگیختگی در کارهایم.

حالا هم کلی عقبم تا دو روز دیگه باید برم پیش استادم و ۱۴ مقاله‌ی نخونده رو ظرف همین ۲ روز باید بخونم.

یادم باشه هرکاری رو زودتر و سر فرصت انجام بدم تا هم خوب بفهمم و هم فرصت مناسب برای فکرهای بیشتر داشته باشم. 

نخست

امروز ۸ شهریور است. پس از ۱۳ سال از خانه‌ی پیشینم (عشق علیه‌السلام) دل کندم و به اینجا آمده‌ام تا آنچه شبیه بخشی از بودن من است را در اینجا بگذارم برای مرور خودم و بودنم. 

تا با این فضا اخت شوم و اینجا را گنجینه‌ی اسرارم سازد و از بودن‌ها و فکرها و خواست‌هایم اینجا بنویسم شاید زمان ببرد. فعلا قصدم این بود که تمام خاطرات را پشت سر بگذارم  و جسارت شروع تازه را داشته باشم.